Archiwa tagu: ryzyko

5 grzechów inwestorów indywidualnych

Old book in flames

  1. Otwieranie zbyt dużych pozycji – Kuszeni dużymi możliwościami pogłębienia kapitału, chcąc jak najszybciej pomnożyć swój kapitał, inwestorzy zajmuję 
  2. Zbyt późne zamknięcie pozycji, która przynosi straty – badania pokazują, że jeżeli zlecenie zabezpieczające nie zostanie ustawione tuż po zajęciu pozycji, nie zostanie ustawione już nigdy. Tym samym inwestorzy dopuszczają do głębkich strat w portfelu, co prowadzi do złych nawyków, a nawet zniechęcenia i strachu przed grą na giełdzie.
  3. Zbyt krótkie trzymanie pozycji które przynoszą zyski – realizacja niewielkich zysków, aby cieszyć się nim pomimo ograniczonych rozmiarów to błąd. Jeżeli rynek znajduje się w trendzie jest aż 70% szans że bęzie kontynuowany i zamknięcie pozycji na małym zysku będzie przedwczesne. Aby się przed tym uchronić:
  • przygotuj plan działania przed otwarciem pozycji, inaczej pozostaje improwizacja,
  • określ scenariusz, kiedy się poddamy i zamkniemy pozycję, jeśli rynek zwróci się przeciw nam i pojawi się strata,
  • określ warunki dalszego utrzymywania pozycji, która przynosi nam zyski

4. Potrzeba ciągłej aktywności na rynku – Inwestorzy sądzą, że każda potencjalna transakcja jest dla nas okazją, którą koniecznie trzeba wykorzystać. Zanim zdecydujemy się na trade powinniśmy ze spokojem określić potencjał danego ruchu (zysk) oraz ryzyko z nim związane. Dopiero wystąpienie ustalonego wcześniej stosunku (np. 3:1) powinno być bodźcem do zawarcia transakcji.

Zarządzanie portfelem inwestycyjnym cz.2

Zarządzanie portfelem inwestycyjnym cz.2

Do oceny efektywności zarządzania portfelem inwestycyjnym, oprócz wymienionych w części I mierników, wykorzystuje się:

  1. Wskaźnik Alfa Jensena

wskaznikJensena

 

 

 

  • Wskaźnik ten obrazuje w ujęciu bezwzględnym (jako punkty procentowe) różnicę między stopą zwrotu z danego portfela, a stopą zwrotu z portfela leżącego na linii SML, o identycznym ryzyku systematycznym.
  • Im wyższy wskaźnik Alfa Jensena, tym wyżej znajduje się dany portfel w rankingu portfeli o zbliżonych wartościach współczynnika beta.Tracking error
  • Wskaźnik ten wyznaczany jest jako średnioroczne odchylenie standardowe dodatkowych stóp zwrotu, stanowiących różnicę pomiędzy stopą zwrotu portfela i stopą zwrotu z benchmarku.
  • Im mniejsza wartość wskaźnika TE tym wyniki inwestycyjne osiągane przez dany portfel są bardziej zbliżone do wyników benchmarku.

   2.  Wskaźniki selektywności i dywersyfikacji

Nadwyżkowa stopa zwrotu z portfela ponad stopę wolną od ryzyka została podzielona przez Eugena Famę z Uniwersytetu Chicagowskiego na dwie części:

Selektywność (brutto):

  • Selektywność netto
  • Dywersyfikacja

Ryzyko:

  • Ryzyko zarządzającego
  • Ryzyko inwestora

Zatem całkowita rentowność = selektywność brutto + ryzyko

Wskaźnik selektywności obrazuje premię, jaką zarządzający portfelem inwestycyjnym uzyskał poprzez indywidualny dobór spółek. Może on tego dokonać poprzez zwiększenie udziału w portfelu spółek, które uważa za niedowartościowane, w stosunku do ich rzeczywistego udziału w rynku.

Selektywność brutto portfela obrazuje nadwyżkę osiągniętej stopy zwrotu ponad stopę zwrotu wynikającą z modelu CAPM o takim samym wskaźniku beta. Jest to ta część stopy zwrotu z portfela, która jest uzależniona bezpośrednio od umiejętności zarządzającego. Aby uwzględnić dodatkowo ryzyko specyficzne spółki należy obliczyć selektywność netto, która jest różnicą między selektywnością brutto, a dywersyfikacją.

Dywersyfikacja Ryzyka

Ryzyko portfela ściśle wiąże się z pojęciem dywersyfikacji. Jest to zabieg, polegający na zróżnicowaniu portfela inwestycyjnego i pozwalający ograniczyć ryzyko poprzez dobór odpowiednich aktywów. Założeniem dywersyfikacji jest fakt, iż straty poniesione z inwestycji w jedne aktywa, rekompensowane są zyskami z innych aktywów, wchodzących w skład tego samego portfela. Zatem współczynnik korelacji między poszczególnymi spółkami powinien być jak najniższy, aby maksymalnie ograniczyć ryzyko.

Stosując dywersyfikację ważne jest, aby optymalnie dobrać udziały poszczególnych aktywów w portfelu w celu zminimalizowania jego ryzyka. Dzięki temu zabiegowi można ograniczyć jedynie ryzyko specyficzne, gdyż ryzyko systematyczne (rynkowe) odnosi się do całego rynkui jest związane z czynnikami ogólnoekonomicznymi. Ryzyko całkowite natomiast, zmniejsza się wraz ze wzrostem ilości spółek wchodzących w skład portfela, poprzez redukcję ryzyka specyficznego (niesystematycznego). Spadek ten jest najbardziej widoczny przy doborze do portfela od 20 do 25 spółek, natomiast dalsze zwiększanie ilości spółek zmniejsza jedynie nieznacznie ryzyko systematyczne. Prowadzi to do przedywersyfikowania portfela, co jest widoczne w kosztach zarządzania nim, które są wyższe od korzyści wynikających ze spadku ryzyka.

Dywersyfikując swój portfel nie należy brać pod uwagę jedynie inwestycji na rynku kapitałowym (akcje, obligacje). Inwestor powinien również rozważyć zakup innych aktywów, niekoniecznie finansowych. Głównym celem dywersyfikacji jest ograniczenie ryzyka poprzez dobór do portfela aktywów, których ceny nie są ze sobą skorelowane. Zatem w portfelu mogą znaleźć się zarówno akcje, obligacje, jak i nieruchomości, metale szlachetne, czy choćby wino.

Dywersyfikacja zależy od wielu czynników, do których zaliczyć można m.in. wielkość środków posiadanych przez inwestora, preferowaną długość inwestycji czy cel inwestycyjny określany często jako wymagana stopa zwrotu. Kluczowy jest stosunek inwestora do ryzyka: osoby cechujące się skłonnością do ryzyka będą akceptowały wyższy poziom ryzyka swojego portfela niż osoby o awersji do ryzyka.

Dochód i ryzyko

Dwoma podstawowymi wielkościami charakteryzującymi każdy portfel inwestycyjny jest osiągany z niego dochód mierzony oczekiwaną stopą zwrotu oraz ryzyko tej inwestycji mierzone najczęściej odchyleniem standardowym stopy zwrotu. Głównym celem każdego portfela inwestycyjnego jest uzyskanie stosunkowo wysokiej stopy zwrotu przy niskim ryzyku.

Pojęcie ryzyka nie jest jednoznaczne w finansach. Może byś ono rozumiane w dwojaki sposób i dlatego wyróżnia się dwie koncepcje tego zjawiska:

  1. Koncepcja negatywna – ryzyko rozumiane jako możliwość poniesienia straty;
  2. Koncepcja neutralna – ryzyko rozumiane jako możliwość osiągnięcia celu różnego od oczekiwanego (zarówno lepszego, jak i gorszego).

W teorii portfela stosuje się koncepcję neutralną, jako że odchylenie standardowe, które zostało przyjęte jako miernik ryzyka, uwzględnia zarówno dodatnie, jak i ujemne odchylenia stopy zwrotu od jej wartości oczekiwanej.

Powszechnie występującą zależnością jest fakt, iż wyższej stopie zwrotu odpowiada wyższe ryzyko i na odwrót. Od indywidualnych preferencji inwestora zależy czy wybierze on portfel charakteryzujący się niższym ryzykiem, a co za tym idzie niższą oczekiwaną stopą zwrotu, czy skonstruuje portfel, w skład którego wchodzić będą aktywa obarczone wyższym ryzykiem i mające zarazem większy potencjał wzrostu. Problemem tym zajmuje się teoria użyteczności, określająca komfort psychiczny i zadowolenie inwestora. Dzieli ona inwestorów na trzy kategorie: o awersji, skłonności oraz obojętności względem ryzyka.

Do pomiaru efektywności portfela można wykorzystać współczynnik zmienności, który ukazuje wielkość ryzyka przypadającego na jednostkę oczekiwanej stopy zwrotu. Jest on obliczany w bardzo prosty sposób, jako stosunek odchylenia standardowego danego portfela do oczekiwanej stopy zwrotu. Wadą tego wskaźnika jest konieczność stosowania jedynie dodatnich stóp zwrotu dla uzyskania wartości możliwych do interpretacji.

Szczegółową analizą tych dwóch charakterystyk portfela, jako pierwszy zajął się w 1952 r. Harry Markowitz, uznawany za ojca analizy portfelowej. Zwrócił on również uwagę na korelację między stopami zwrotu aktywów znajdujących się w portfelu. Doszedł do wniosku, iż poziom ryzyka portfela jest uzależniony od wartości współczynnika korelacji między poszczególnymi jego składnikami.