Archiwum miesiąca: maj 2013

Zarządzanie portfelem inwestycyjnym cz.2

Dodaj komentarz

Zarządzanie portfelem inwestycyjnym cz.2

Do oceny efektywności zarządzania portfelem inwestycyjnym, oprócz wymienionych w części I mierników, wykorzystuje się:

  1. Wskaźnik Alfa Jensena

wskaznikJensena

 

 

 

  • Wskaźnik ten obrazuje w ujęciu bezwzględnym (jako punkty procentowe) różnicę między stopą zwrotu z danego portfela, a stopą zwrotu z portfela leżącego na linii SML, o identycznym ryzyku systematycznym.
  • Im wyższy wskaźnik Alfa Jensena, tym wyżej znajduje się dany portfel w rankingu portfeli o zbliżonych wartościach współczynnika beta.Tracking error
  • Wskaźnik ten wyznaczany jest jako średnioroczne odchylenie standardowe dodatkowych stóp zwrotu, stanowiących różnicę pomiędzy stopą zwrotu portfela i stopą zwrotu z benchmarku.
  • Im mniejsza wartość wskaźnika TE tym wyniki inwestycyjne osiągane przez dany portfel są bardziej zbliżone do wyników benchmarku.

   2.  Wskaźniki selektywności i dywersyfikacji

Nadwyżkowa stopa zwrotu z portfela ponad stopę wolną od ryzyka została podzielona przez Eugena Famę z Uniwersytetu Chicagowskiego na dwie części:

Selektywność (brutto):

  • Selektywność netto
  • Dywersyfikacja

Ryzyko:

  • Ryzyko zarządzającego
  • Ryzyko inwestora

Zatem całkowita rentowność = selektywność brutto + ryzyko

Wskaźnik selektywności obrazuje premię, jaką zarządzający portfelem inwestycyjnym uzyskał poprzez indywidualny dobór spółek. Może on tego dokonać poprzez zwiększenie udziału w portfelu spółek, które uważa za niedowartościowane, w stosunku do ich rzeczywistego udziału w rynku.

Selektywność brutto portfela obrazuje nadwyżkę osiągniętej stopy zwrotu ponad stopę zwrotu wynikającą z modelu CAPM o takim samym wskaźniku beta. Jest to ta część stopy zwrotu z portfela, która jest uzależniona bezpośrednio od umiejętności zarządzającego. Aby uwzględnić dodatkowo ryzyko specyficzne spółki należy obliczyć selektywność netto, która jest różnicą między selektywnością brutto, a dywersyfikacją.

Zarządzanie portfelem inwestycyjnym cz.1

Dodaj komentarz

Zarządzanie portfelem inwestycyjnym nie jest procesem prostym, gdyż wymaga od inwestora poświęcenia odpowiedniej ilości czasu oraz dyscypliny w jego systematycznym monitorowaniu. Istnieją dwa podstawowe cele zarządzania portfelem:
Osiągnięcie ponadprzeciętnej stopy zwrotu;

Całkowita dywersyfikacja celem wyeliminowania ryzyka specyficznego.
Do oceny efektywności zarządzania portfelem inwestycyjnym wykorzystuje się kilka mierników wywodzących się z teorii portfela Markowitza. Dają one wynik w postaci liczbowej, a są to:

  • Wskaźnik Sharpe`a

wskaźnik Sharpa

Określa on wysokość premii za ryzyko, która przypada na jednostkę ryzyka całkowitego inwestycji mierzonego odchyleniem standardowym. Pozwala on na porównanie między sobą portfeli charakteryzujących się różnymi stopami zwrotu i poziomami ryzyka.
Im wyższa wartość wskaźnika Sharpe`a, tym wyższa nadwyżka stopy zwrotu z portfela w odniesieniu na jednostkę ryzyka całkowitego. Ujemne wartości wskazują, że dany portfel zanotował stopę zwrotu niższą niż stopa zwrotu z aktywów wolnych od ryzyka.

  • Wskaźnik Treynora

wskaźnik TreynoraObrazuje on wysokość premii za ryzyko, przypadającą na jednostkę ryzyka portfela mierzonego współczynnikiem beta. Poprzez zastosowanie w mianowniku współczynnika beta zamiast odchylenia standardowego, wskaźnik Treynora uwzględnia jedynie ryzyko systematyczne, zatem zakłada doskonałą dywersyfikację. Słabo zdywersyfikowany portfel może być wyżej w rankingu stworzonym wg wskaźnika Treynor`a niż wg wskaźnika Sharpe`a.

Im większa jego wartość, tym wyżej w rankingu plasuje się dany portfel.
Wskaźnik ten znajduje zastosowanie wśród portfeli słabo zdywersyfikowanych.
Jeśli jest on wyższy niż dla portfela rynkowego, oznacza to że portfel jest niedowartościowany. Powyższe dwa wskaźniki mają jednak wspólną wadę: dają wyniki w wartościach względnych i pozwalają jedynie na stworzenie rankingu portfeli, lecz nie obrazują różnic w poziomach ich rentowności.

Cykl koniunkturalny

3 komentarze

Aktywne inwestowanie opiera się na założeniu, że skład portfela należy aktualizować co jakiś czas, jest to następstwem wahań koniunktury. Poszczególne fazy cyklu koniunkturalnego charakteryzują się odmiennymi cechami i tym samym determinują aktywną alokację aktywów. Klasyczny cykl koniunkturalny trwa zwykle od 2 do 5 lat i składa się z czterech faz:

  1. Spowolnienie – w fazie tej następuje stopniowe podwyższanie stóp procentowych przez Bank Centralny w celu schłodzenia gospodarki, a to powoduje spadek akcji kredytowej i obniżanie się cen akcji oraz obligacji o stałym oprocentowaniu. Tych aktywów należy się wystrzegać. Do portfela powinno się natomiast dobrać przede wszystkim obligacje o zmiennym oprocentowaniu.
  2. Recesja – ceny akcji w tej fazie wciąż pozostają w trendzie spadkowym, podobnie jak inflacja. Sytuacja taka sprzyja inwestycjom w obligacje o stałym oprocentowaniu, które powinny stanowić zdecydowanie największą część portfela inwestycyjnego. W tej fazie należy zatem inwestować w bezpieczne aktywa
  3. Ożywienie – w gospodarce widoczna jest poprawa nastrojów, inflacja i stopy procentowe osiągają swoje minima, co skutkuje ekspansją kredytową. Wiodącymi aktywami w portfelu w tej fazie powinny być akcje, lecz mogą się w nim znaleźć również obligacje, czy nawet surowce.
  4. Wzrost – w tej fazie rośnie inflacja oraz stopy procentowe, pojawiają się nowe inwestycje firm, które są skłonne podjąć kosztowne projekty, gdyż odnotowują ciągły wzrost sprzedaży. Inwestorzy powinni zatem w swoim portfelu utrzymywać akcje, które odzwierciedlają dobry nastrój na rynku i rosnącą gospodarkę, a także surowce.

Dobre decyzje inwestycyjne w poszczególnych fazach cyklu koniunkturalnego pozwolą na osiągnięcie ponadprzeciętnych stóp zwrotu wykorzystując aktualne warunki na rynku w fazie ożywienia oraz wzrostu. Efektywna alokacja przyczyni się również do minimalizowania strat, które mogłyby się pojawić w fazie spowolnienia i recesji.

Wyróżnia się kilka typów spółek, które zachowują się odmiennie w poszczególnych fazach cyklu koniunkturalnego. Można je podzielić na:

  • Spółki typu growth (wzrostowe – ich cechą charakterystyczną jest wysokie ROE i dynamika EPS) oraz value (cechują je stabilne zyski i dywidendy)
  • Duże spółki oraz małe i średnie przedsiębiorstwa (tzw. MiŚ-e)
  • Spółki defensywne (cechują je stabilne zyski, niezależnie od koniunktury giełdowej) oraz procykliczne (zależne od koniunktury)

Typy spółek a faza cyklu koniunkturalnego:

  • Początek hossy/ożywienie – spółki typu growth oraz duże przedsiębiorstwa
  • Środek hossy – spółki typu growth, procykliczne, MiŚ-e
  • Koniec hossy – spółki typu value oraz defensywne (głównym celem jest utrzymanie zysków lub ograniczenie strat)
  • Bessa – gotówka i obligacje (głównym celem jest utrzymanie kapitału)