Archiwa tagu: zabezpieczenie portfela

Zabezpieczenie portfela

Tworząc portfel inwestycyjny należy mieć na uwadze ryzyko, na jakie narażony jest inwestor. Nie wszystkie aktywa znajdujące się w portfelu generują podobne ryzyko i nie istnieje jedna metoda, która pozwala na zabezpieczenie się przed ryzykiem związanym z każdego rodzaju aktywem. Hedging można przeprowadzić najefektywniej, wykorzystując instrumenty pochodne takie jak kontrakty terminowe czy opcje.

Aby zabezpieczyć się przed ryzykiem wynikającym ze zmian wartości portfela replikującego indeks WIG20 można wykorzystać bezpośrednio kontrakty futures lub opcje, których instrumentem bazowym jest ten właśnie indeks. Oba instrumenty pochodne notowane są na GPW w Warszawie i każdy inwestor ma możliwość zabezpieczyć w ten sposób swój portfel, który został stworzony zgodnie ze strategią indeksowania. Aby tego dokonać, należy zająć krótką pozycję w odpowiedniej ilości kontraktów futures lub długą pozycję w odpowiedniej ilości opcji sprzedaży (put).

Liczba kontraktów lub opcji potrzebnych do zabezpieczenia portfela równa jest ilorazowi wartości portfela akcji i wartości jednego kontraktu terminowego/opcji. Tę liczbę należy skorygować o współczynnik beta obrazujący o ile procent zmieni się wartość portfela jeżeli wartość indeksu zmieni się o 1%. Jeżeli współczynnik beta jest niższy niż 1, wówczas zmiany wartości portfela są mniejsze niż zmiany indeksu; odwrotna sytuacja występuje, jeżeli współczynnik beta jest wyższy od 1. Natomiast przy becie równej 1 zmiany portfela i indeksu są identyczne.

Istnieje również możliwość zabezpieczenia się przed spadkiem wartości akcji tylko jednej spółki. Taką możliwość dają kontrakty terminowe na akcje, jednak na GPW notowane są tylko kontrakty na akcje największych spółek, a maksymalna liczba akcji przypadających na jeden kontrakt wynosi 1000 sztuk.

Na warszawskiej giełdzie istnieje również możliwość zajęcia pozycji w kontraktach terminowych na obligacje skarbu państwa, celem zabezpieczenia się przed niekorzystnymi zmianami stóp procentowych. Takiej możliwości nie mają niestety inwestorzy, którzy w swoim portfelu posiadają obligacje korporacyjne.

Inwestorzy posiadający w swoich portfelach walory denominowane w obcych walutach również mają możliwość zabezpieczenia się przed ryzykiem walutowym zajmując odpowiednie pozycje w walutowych kontraktach futures. Na polskiej giełdzie możliwe jest zabezpieczenie się przed zmianami kursów następujących walut: USD, EUR, CHF.

Należy wspomnieć o tym, że idealne zabezpieczenie portfela kontraktami terminowymi pozwala uniknąć dotkliwych strat w sytuacji spadku wartości elementów tego portfela, ale również nie pozwala zarobić w przypadku znacznych wzrostów wartości aktywów. Osoba zabezpieczająca się w ten sposób wie z góry, jaki będzie wynik tej transakcji, niezależnie od kształtowania się kursów aktywów znajdujących się w portfelu. W przypadku, gdy czas zapadalności kontraktów i wyprzedaży aktywów z portfela nie są identyczne, występuje wtedy ryzyko bazy, czyli sytuacja w której kurs kontraktów terminowych różni się od kursu zabezpieczanych aktywów.

Zabezpieczając się natomiast za pomocą opcji put, inwestor zapewnia sobie komfort, że wartość jego portfela nie spadnie poniżej określonego poziomu, a w przypadku wzrostów jego zyski nie są niczym ograniczane (jedynie są korygowane o cenę zakupionych opcji).

Proces zarządzania portfelem inwestycyjnym

Zarządzanie portfelem inwestycyjnym jest procesem trudnym i bardzo ważnym z punktu widzenia oczekiwanych efektów w postaci zadowalającej stopy zwrotu.

Wyróżnia się pięć etapów tego procesu:

  1. Określenie profilu inwestora – ma na celu ustalenie ekspozycji inwestora na ryzyko oraz horyzontu inwestycyjnego. Bierze się tu pod uwagę takie aspekty jak wiek, wykształcenie, sytuację majątkową, status rodzinny czy poziom wiedzy o inwestowaniu
  2. Zdefiniowanie celów inwestycyjnych – najczęściej definiowane cele to:
  3. Maksymalizacja zainwestowanego kapitału
  4. Otrzymywanie stałych i regularnych przychodów z zainwestowanego kapitału
  5. Ochrona zainwestowanego kapitału
  6. Duża płynność inwestycji
  7. Strategiczna alokacja aktywów – polega ona na określeniu struktury portfela ze względu na występujące w nim poszczególne grupy aktywów. Struktura ta zdeterminowana jest przez cele inwestycyjne inwestora. Wśród aktywów mogą znaleźć się zarówno instrumenty finansowe, jak i aktywa niefinansowe takie jak nieruchomości czy metale szlachetne.
  8. Budowa portfela poprzez dobór odpowiednich aktywów – jest to najważniejszy etap budowy portfela. Doboru aktywów dokonuje się na podstawie wcześniej ustalonej struktury portfela.
  9. Bieżąca kontrola i analiza portfela, które mają za zadanie ustalenie czy założone cele inwestycyjne są realizowane

Wśród metod alokacji aktywów wyróżnia się cztery podstawowe:

  1. Metoda alokacji integracyjnej – pozwala ona na oddzielną ocenę ogólnych warunków inwestycyjnych i indywidualnych celów inwestycyjnych. Dzięki temu możliwa jest optymalizacja jednego z celów: maksymalizacja stopy zwrotu przy zadanym poziomie ryzyka lub minimalizacja ryzyka przy zadanej stopie zwrotu
  2. Metoda alokacji strategicznej – jest ona wykorzystywana przy podejmowaniu długoterminowych decyzji inwestycyjnych. Głównym celem stosowania tej metody jest zapewnienie osiągnięcia założonej stopy zwrotu przy określonym poziomie ryzyka
  3. Metoda alokacji taktycznej – celem tej metody jest zapewnienie stałego poziomu ryzyka portfela w długim terminie. Jeżeli ryzyko przypisane do danego aktywa rośnie, to jego udział w portfelu powinien być mniejszy
  4. Metoda alokacji bezpiecznej – polega ona na ustaleniu struktury kapitału w taki sposób, by oczekiwana stopa zwrotu oraz ryzyko danej inwestycji utrzymywane było na stałym poziomie. W celu optymalizacji składu portfela należy na bieżąco podejmować decyzje odnośnie zakupu lub sprzedaży określonych jego składników.